(terug in de tijd) De laatste klusdag

Woensdag:

Vandaag was het de laatste werkdag waarin we als doel hadden alle werkzaamheden af te ronden.
Dat was zeker nog even hard werk en stressen, zelfs na de avondmaaltijd is er nog gewerkt, er bleven uiteindelijk nog enkele klussen over voor morgen.

Het eind komt in zicht, tijd om terug te blikken en wat momenten met jullie te delen.
Ik wil beginnen met enkele geluksmomenten van mij de afgelopen weken.

Peniel dit is een onwijs mooi meisje van 4 jaar oud, echter heeft dit meisje wel een verhaal.
4 jaar geleden mocht ik deze reis ook maken, Peniel was toen een maand of 5, alleen heeft dit kleine meisje een bijzondere hart afwijking en zag er minder gezond uit.
Mijn geluksmoment met haar was een avond waarop we met de kinderen lekker mochten buiten spelen. Peniel kwam met gestrekte armen voor met staan. Duidelijk is dat ze opgetilt wil worden. Ik til haar op, ze klemt haar armen om me heen en legt haar hoofd op mijn schouder. Niet veel later slaapt ze. Na een tijd rondlopen met haar ga ik zitten, ze word wakker en drukt zich steviger tegen me aan en slaapt verder, aan het eind van de avond breng ik haar naar haar unit, ik geef haar over maar ze blijft slapen. Wat een mooi wondertje is dit meisje.

Een ander geluksmoment is: we hebben de doek en rand van de trampoline gesponsord mee mogen nemen. Toen de kinderen en tia´s daar achter kwamen kregen we heel veel blije reacties. Toen de trampoline eenmaal springwaardig was, was de belangstelling vanuit de kinderen groot om te springen. De kinderen waren met zichtbaar veel plezier aan het spelen. Fidel en Charo stonden van een afstandje naar dit geheel te kijken, met tranen in hun ogen. Ze waren zo blij en dankbaar dat we de kinderen dit plezier weer terug konden geven.

Het geluksmoment van vervoerd worden in bolivia, staand achter in de bak van een vrachtwagentje, om je heen kijkend naar het geweldige uitzicht.

In het jongenshuis aan het werk zijn, schilderen schuren enz. Het voelt daar als een grote familie, waar Rene en Chaty aan het hoofd staan, samen met 13 jongens bewonenen zij het huis. Al snel heb je het gevoel bij deze familie te horen, de jongen klussen mee en Chaty maakt de meest lekkere dingen in de keuken.

De koffers uit pakken en zien hoe onwijs veel leuke en bruikbare spullen daaruit tevoorschijn komen. (voelt een beetje als kadeautjes uitpakken)

Toch zijn er ook momenten waardoor je verlangt naar Nederland.
Al die steekbeesten waardoor je heel veel jeuk en een soort dam bord op je benen en armen krijgt.
De koude douche die we hebben (al wen je daar ook aan).
Het onwijs harde bed, ik kon me heup precies tussen twee plankjes in leggen, dan lag ik acceptabel.
En alle mensen die achter gebleven zijn, en die we missen.

Dit is een hele kleine indruk van de afgelopen weken.

Groetjes Milou.